A Boussu, dans une vieille et haute grange baignée d'une douce lumière automnale, se reflète l'atmosphère sacrée d'un temple. Je suis dans l'atelier de Giampaolo Amoruso. Comme un chanteur à la voix claire, il surgit du vignoble, dans une aura de longs cheveux noirs, sympathique avec sa barbe de trois jours. Nous devenons amis. Au cours de nos rencontres, il se révèle à moi tel qu'il est vraiment: un pur-sang cordial et serviable. Les corolles de son gros cigare exhalent sa joie de vivre. Tel un grand prêtre, Giampaolo Amoroso s'impatiente d'accomplir le rite sacré: la lutte quasi magique avec la matière dans laquelle il veut que se fige son ardeur. Dans l'incandescence naît la tension de l'instant créatif: Ce bref moment miraculeux impose à la matière difficile une forme essentiellement expressive: la tête. Giampaolo Amoruso donne au verre une nouvelle dimension, l'entraîne hors de ses limites artisanales. Grâce à sa volonté et à son inventivité, cette matière limpide devient un moyen d'expression artistique a part entière. Tombée d'un ciel d'azur, une fontaine se fige en formes démoniaques. Aucune place pour le carnavalesque. Dans la fantaisie seulement du spectateur, la tête nue s'orne de couleurs. Des couleurs criardes sont devenues des spectres d'étés révolus. Disparus au loin, ils s'approchent, comme des regards d'avant et d'après la vie. Des amis de musique dans le mystère de la mort, des têtes comme des objets, le chant éteint dans une pérennisation rebelle aux couleurs. Un embrasement du feu, le pli net, et le souffle de la virtuosité ont donné forme aux transparents, maintenant refroidis. Aujourd'hui, ils rêvent du chant qui triomphe dans le silence encore vibrant.

 

 

 

Het zachte licht van de nazomer strooit tempelsfeer in een oude hoge schuur te Boussu. Ik ben in het atelier van Giampaolo Amoruso. Hij verschijnt als een zanger met heldere stem uit de wijnvelden, blinkend in zijn lange zwarte haren, sympathiek met zijn stoppelbaard. We worden vrienden. Tijdens onze ontmoetingen bloeit hij open tot een hartelijke, dienstbare volbloed. De levensgoesting wolkt uit zijn dikke sigaar. Giampaolo Amoruso verlangt als een hogepriester naar zijn eredienst: het bijna magisch gevecht met de materie waarin hij zijn gloed wil laten stollen. In de withete gloei onstaat de spanning van een kreatief moment. Deze korte mirakeltijd dwingt de moeilijke materie tot een essentieel expressieve vorm: de kop.

Giampaolo Amoruso geeft aan het glas een nieuwe dimensie, trekt het buiten zijn artisanale begrenzing. Door zijn wilde inventiviteit wordt deze heldere materie een volwaardig artistiek uitdrukkingsmiddel. Uit een zuiderse hemel gevallen, bevriest een fontein in demonische aard. Het karnavaleske kreeg geen enkele kans; alleen bij de fantasierijke toeschouwer krijgt de naakte kop kleur. Luidruchtige kleuren zijn schimmen uit voorbije zomers geworden. Verdwenen in de verte komen zij dichterbij, als blikken (oogopslag) van voor en na het leven. Vrienden van muziek in het mysterie van de dood, hoofden als dingen, de zang gedoofd in een kleurwerend vereeuwigen. De gloed van het vuur, de scherpe, direkte plooi en de ademstoot van het meesterschap gaven gestalte aan de nu afgekoelde transparanten. Vandaag dromen zij van het lied dat triomfeert in de stilte van de nazindering.

 

 

 

 

A soft Indian Summerlight is spreading a holy atmosphere in an old, high-walled barn, situated in Boussu. I am here in Giampaolo Amoruso's workshop «Casa di Vetro». As a clearvoiced singer he appears out of the vineyard, in an aura of long black hair, sympathetic with his three-days beard. We become friends. During out meetings he reveals himself as a hearty and obliging thoroughbred horse. his joy of living exhales out of his big cigar. As a high-priest, Giampaolo Amoruso aspires to his culr: the almost magic struggle with me material in wich he wants to satisfy his ardour. In the incandescence arises the tension of a creative moment. This short, miraculous moment imposes upon me difficult material an essentially expressive form: the head. Giampaolo Amoruso gives a new dimension to glass, draws it out of the limits of its craft. Thanks to his iron will and wild inventiveness, this limpid material becomes a complète means of artistic expression. Dropped down from an azure sky, a fountain is freezing into demonic shapes. No chance for the carnivallike: only to the imaginative audience, the nude head looks coloured. Gaudy colours have become ghosts of past summers. Disappeared afar, they approach again, as glances of before-and-after life. Friends of music in the mystery of death, heads as objects, the song extinguished in a perpetuation unamenable to colours. The burning of lire, the sharp direct fold and the breath of mastership have given form to the now chilled transparencies. Today they dream of the song which triumphs in the still fibrating silence.

José Vermeersch